Afgelopen donderdag ben ik ter controle naar het ziekenhuis terug geweest. Het was best wel spannend. Daar zou ik nl. te horen krijgen of ik mijn been weer mag belasten. Dus weer mag gaan lopen. En ook hoopte ik op het groene licht om weer te gaan autorijden. (als ik zou rijden zonder dat mijn behandelend arts daar toestemming voor heeft gegeven, ben ik niet verzekerd. En dat willen we niet natuurlijk.)
Na lang wachten in de wachtkamer, werden er eerst weer nieuwe foto's gemaakt van mijn arm en been. Voordat de chirurg die bekeek heb ik eerst moeten laten zien wat ik al kon met mijn arm. Hij had bij het vorige bezoek gezegd dat ik erop moest rekenen dat ik mijn arm niet verder recht zou kunnen krijgen dan 15 graden. (0 graden is helemaal recht.) Maar toen ik liet zien hoe recht ik hem kon moest hij zijn verwachting bijstellen. Tot zijn verassing moest hij toegeven dat het niet 15 graden, maar 5 graden zou worden. Toch maar even nameten dacht ie. En wat bleek. Ik zat al onder de 5 graden.
Toen de foto's erbij. Daar bleek dat het bot in mijn arm nog nauwelijks was aangegroeid. Vorige keer zei hij dat er dan eventueel een bot transplantatie zou worden uitgevoerd door bot weg te nemen uit mijn heup en dat in mijn arm te plaatsen. Daar was ik wel erg bang voor. En heb ik voorlopig nog geen behoefte aan. Maar hij zei dat hij niet de foto zou behandelen maar de arm. Dus omdat de arm zo goed eruit zag, laat hij de transplantatie voorlopig even wachten. De strip dit op het bot geschroefd zit, is zo stevig dat ik daar alles mee zou moeten kunnen doen. Zo ver zijn we echter nog niet. Maar dat komt wel na de therapie.
Dat was mijn arm.
Mijn been gaf op de foto wel een beetje botgroei aan. Dat zag er veel belovend uit. Daarom mag ik vanaf afgelopen donderdag mijn been weer volledig gaan belasten. Dat betekend dat ik er weer op mag staan. Dus lopen, autorijden, etc.
Nou, dat was een pak van mijn hart. Voor de vorm ben ik met de krukken naar de auto gelopen, maar daarna heb ik ze bijna niet meer aangekeken. Ik moet zeggen dat dat niet altijd meevalt, maar ik heb er nu zo langzamerhand genoeg van.

Na het ziekenhuis zijn we nog even op de koffie geweest bij Jos (mijn kamergenoot.) En daarna ben ik zelf in onze nieuwe auto naar huis gereden. Dat ging me goed af.
Nu is mijn wereld weer een flink stuk groter geworden.
Maandag weer naar de therapie geweest. Ook daar waren ze blij met het resultaat. Want ook zij willen verder met mijn behandeling. Maar ik heb het wel geweten zeg. Ik was al weer vergeten wat het is om spierpijn te hebben. En dat heb ik gehad... nee eigenlijk nog steeds. Maar ja, het is voor een goed doel dus daar zet ik me wel overheen.
Als alles zo doorgaat sta ik met de carnaval al weer te dansen op de vloer!

Groeten,
Janey

Da's weer lang geleden.
Ik dacht dat er te weinig gebeurt om dagelijks over te schrijven. Maar nu ik zo nadenk over wat ik deze keer wil vertellen moet ik zeggen dat er weer van alles is veranderd.

De genezing gaat goed. De wond is netjes (nou, netjes) dicht gegroeid. Er hoeft geen verband meer om. Ik deed dat nog een tijdje omdat de wond erg gevoelig is. Dus als ik mijn been bewoog en er kwam bv het dekbed tegenaan, dan deed dat best wel pijn. Maar het gaat de goede kant op.
De revalidatie gaat erg langzaam. Dat was ook wel voorspeld maar toch valt het af en toe tegen. Sinds mijn vorige bericht ben ik bij d chirurg op controle geweest. Hij heeft foto's gemaakt van mij arm en been. Aan de hand van die foto's heeft hij me precies uitgelegd wat er gebeurt is tijdens het ongeluk en hoe de genezing verder moet gaan. Eerst moeten namelijk de weke delen in mijn been en arm genezen zijn voordat die zich gaan bezig houden met de genezing van de botbreuken. Daarom is het bot in mijn been en arm nog niet aan elkaar gegroeid. Mijn arm zit door middel van de metalen plaat goed vast zodat ik die mag belasten en dus langzaam weer mag gaan gebruiken. Mijn been daarentegen mag ik nog niet belasten. Die moet in nog 6 weken rust geven. In ieder geval tot 14 december, want dan staat de 2de controle op de agenda. Als bij die controle blijkt dat het goed gaat met de genezing, mag ik langzaam gaan proberen te lopen.
Slapen doe ik al weer een week boven. Dat gaat nu weer goed. Daarom heb ik ook het ziekenhuisbed laten ophalen door de thuiszorg. Dat gaf me toch een erg ziek gevoel. Nu lig ik overdag nog reglematig op de bank voor de rust. Met de rolstoel kan ik me goed verplaatsen in en om het huis zodat ik zelf mijn boterhammetjes kan smeren, en zelfs al eens af en toe wat was strijken.

Inmiddels hebben we een andere auto gekocht. Uiteraard is dit ook weer een Volvo geworden. Want daar heb ik toch wel mijn leven aan te danken... Dit keer is het een automaat zodat ik al weer snel plaats kan gaan nemen achter het stuur. Natuurlijk wacht ik eerst op goedkeuring van de chirurg voordat ik dat ga doen. Maar als het zover is, zal mijn wereld weer een stuk ruimer worden. Ik kijk er in ieder geval wel naar uit.

Zoals jullie gemerkt hebben is de frequentie van berichtjes sterk afgenomen. Dat komt dus doordat er minder gebeurt, en het proces langzaam verloopt. Ik wil iedereen erg bedanken voor de belangstelling. Het was erg fijn om te horen hoeveel er naar dit weblog gekeken werd.

Tot ziens.

Zo,
is het al weer een week geleden sinds de vorige update.

Ik ben nu een paar keer naar therapie geweest. Ik moet zeggen dat dat best zwaar is. Na de eerste dag had ik al spierpijn. Nu vermoed de therapeut ook nog eens dat er iets aan de hand is met mijn meniscus en mogelijk met mijn pols.

De wond geneest goed. De nieuwe huid heeft goed gehecht en is bijna overal droog. Mijn been hoeft nu niet meer helemaal te worden verbonden. Maandag ben ik op controle geweest voor de wond en daar kreeg ik niets dan complimenten. De nieuwe huid moet voorlopig nog vet gehouden worden met babyolie of nertsolie anders gaat hij barsten en daar zit ik niet op te wachten.

Afgelopen weekend nog eens geprobeerd om boven te gaan slapen, maar het wil nog niet helemaal. Misschien volgende week wel.

Ik was bang dat het stil zou worden wanneer deze week Pieter weer moest werken en de kinderen naar school zijn. Maar die angst was onnodig. Ik krijg iedere dag wel bezoek. Erg gezellig en het doet me goed.

Ook nog een leuke reactie gehad van Jos (die bij mij op zaal lag in het ziekenhuis). Helaas ben ik het briefje met zijn gegevens kwijtgeraakt. Jammer, want ik ben benieuwd hoe het met jouw gaat en zou graag nog eens willen bijkletsen. Dus Jos, als je dit leest zou je me willen bellen?

Nou, volgende week nog een controle bij de chirurg voor de fracturen en half november nog eens naar de revalidatie arts. En dan hoop ik er voorlopig niet meer te komen.

Tot later.

Zo, een paar dagen thuis nu. Het is wel lekker hoor in mijn eigen omgeving te zijn.
Slapen doe ik nog steeds beneden in de huiskamer. Daar heb ik gezelschap van de hondjes en Lana geeft mij met haar gesnurk het gevoel dat ik niet alleen ben.

Woensdag ben ik begonnen met de revalidatie. Ik moest daar mijn arm bewegen terwijl de fysiotherapeut hem tegenhield. Nou zeg, da's niet mis. Ik heb er gewoon spierpijn van. Maar het is wel prettig om aan de slag te gaan. We hebben nog een lange weg te gaan, maar het begin is gemaakt.

Wat is het weer fijn om thuis te zijn. Vrijdag heb ik me geinstalleerd in mijn nieuwe bed in de huiskamer. Er hing meteen een gezellige sfeer met het bezoek, koffie, boschebollen en alle versieringen. Maar het was toch best vermoeiend.
's avonds ook nog even gezellig gezeten met de buren onder het genot van een borrel. En toen naar bed.
Samen met Pieter de trap op. Jeetje wat was dat een karwei zeg. Op mijn achterste tree voor tree naar boven. Het was extra zwaar omdat ik maar een arm kan gebruiken om mij omhoog te werken. Toen ik eenmaal in bed lag, kwam ik er snel achter dat ik de papegaai mis. (een papegaai is de beugel boven mijn ziekenhuisbed waaraan ik me kan optrekken) Daarom kon ik niet zo gemakkelijk gaan verliggen.
's morgens werd ik erg vroeg wakker met pijn in mijn rug. Ik heb nog even liggen wachten, maar om 06.00 heb ik Pieter wakker gemaakt en zijn we samen weer naar beneden gegaan. Ook dat was een hele toer.
Toen ik in de huiskamer in mijn bed lag, is Pieter weer even terugekropen in bed en hebben we allebei nog geslapen tot 08.00.
De conclusie is dus dat ik de komende tijd beneden slaap.
Later die ochtend zijn we met de rolstoel de honden gaan uitlaten. Tijdens onze vaste ronde komen we langs schadebedrijf waar de auto staat. Ik heb hem even bekeken, maar het deed me niets. Ik kon me niet voorstellen dat ik daar in gezeten heb.
Wel jammer, het was een fijne auto.
Daarna zijn we nog even op bezoek geweest bij Manuela. Zij, haar man Richard en haar zoon Ian zijn pas jarig geweest en ik wilde hen nog even feliciteren.
Het was allemaal best vermoeiend en ik heb voor de rest van de dag lekker in bed gelegen.

Vanmorgen moest Pieter even op en neer naar de camping om nog wat spullen op te halen. Ik zei dat ik ook wel even mee wilde gaan. Even eruit. Het was immers mooi weer. Gewoon even een kopje koffie bij Angeline, spullen pakken er weer terug.
Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij de plaats van het ongeluk. Maar ik kon me niets ervan herinneren. Het was best raar. Er lagen nog spullen van de auto die bij het ongeluk afgebroken waren, sporen in het gras waar ik gereden had maar het was niet eng of zo.
En nu ga ik weer een dutje doen...

Vanmorgen kwam de dokter. Hij wilde de wond niet eens zien. Dat was niet nodig volgens hem.
Hij had alleen maar goed nieuws.
Ik heb meteen naar Pieter gebeld, maar die had een belangrijk vergadering op zijn werk. Die zou de hele dag duren. Daarom kon hij me niet ophalen. Toen heb ik Angeline gebeld en zij zou snel komen.
Maar toen stond Pieter ineens naast mijn bed. Dat was pas een verrassing! Hij had op zijn werk verteld dat ik naar huis mocht, en iedereen zei dat hij dan moest gaan. Dat liet hij zich geen twee keer zeggen.

Snel alle kaarten, tekeningen en bloemen ingepakt. Het is een hele berg geworden. Allemaal bedankt!Thuis was het mooi versiert en stonden de boschebollen gereed.

****** NAAR HUIS ******

En nu weet ik niet meer dan gisteren.
De dokters hebben vanmorgen naar mijn been gekeken en willen het morgen graag weer zien...
Dat word dus toch weer een weekendje Tilburg. Ik heb wel aangegeven dat ik toch wel erg graag naar huis wil. Hij zei daarop dat hij me niet een dag te lang zal houden. Maar ook dat hij me niet een dag te vroeg naar huis wil sturen.

Afwachten dus.
Ik ben inmiddels wel weer mobiel. Dat wil zeggen dat ik met de rolstoel zo af en toe eens van de kamer af kan. Dat geeft wel enige vrijheid en maakt het verblijf hier iets gemakkelijker.