Zondag 24 september

Jezus wat een nacht. Ik heb van 3.00 tot 7.00 wakker gelegen. Diep gezonken in een zee van verdriet. Waarom weet ik niet. Ik denk dat het me allemaal wat teveel is geworden. Het breekt je na verloop van tijd.
Deze ochtend zat ik er dus helemaal doorheen. Pieter was gekomen met de kinderen, en die troffen mama aan diep in de put. Da's niet leuk voor hen en ze hadden het er ook moeilijk mee.
Tegen alle adviezen in ben ik toch maar even met bed en al naar beneden gegaan om daar mijn behoefte aan nicotine te bevredigen. Daar knapte ik wel van op. Het werd een stuk rustiger in mijn hoofd.
Toen tijdens het het middag bezoek bleek dat er in mijn herinnering van het ongeval veel lege plekken zaten, kreeg ik van mijn zus nog eens het hele verhaal te horen. Een rare gewaarwording om te horen dat je een oude bekende hebt begroet terwijl je bekneld in het wrak zat. Een rare gewaarwording omdat je je daar niets meer van herinnerd.
Langzaam maar zeker klom ik uit de put van die nacht. En toen bij het avond bezoek Manuela, Franka, 's Jeanny en de mannen van Trailer (de band waarin ik zing) kwamen kon er weer een lachje vanaf.
Voor de komende nacht heb ik een zgn. inslaper gekregen. Slaappillen krijg ik nog niet. Dat kan pas na overleg met de dokter. Maar ik ga eerst proberen om op eigen kracht in slaap te komen. Dan kan ik de inslaper altijd nog gebruiken als ik vannacht wakker word.

Het is nu 10 voor elf in de avond. Mijn overbuurvrouw ligt alweer te snurken. Heerlijk toch. Die gaat liggen en slaapt. Om jaloers op te worden.