Da's weer lang geleden.
Ik dacht dat er te weinig gebeurt om dagelijks over te schrijven. Maar nu ik zo nadenk over wat ik deze keer wil vertellen moet ik zeggen dat er weer van alles is veranderd.

De genezing gaat goed. De wond is netjes (nou, netjes) dicht gegroeid. Er hoeft geen verband meer om. Ik deed dat nog een tijdje omdat de wond erg gevoelig is. Dus als ik mijn been bewoog en er kwam bv het dekbed tegenaan, dan deed dat best wel pijn. Maar het gaat de goede kant op.
De revalidatie gaat erg langzaam. Dat was ook wel voorspeld maar toch valt het af en toe tegen. Sinds mijn vorige bericht ben ik bij d chirurg op controle geweest. Hij heeft foto's gemaakt van mij arm en been. Aan de hand van die foto's heeft hij me precies uitgelegd wat er gebeurt is tijdens het ongeluk en hoe de genezing verder moet gaan. Eerst moeten namelijk de weke delen in mijn been en arm genezen zijn voordat die zich gaan bezig houden met de genezing van de botbreuken. Daarom is het bot in mijn been en arm nog niet aan elkaar gegroeid. Mijn arm zit door middel van de metalen plaat goed vast zodat ik die mag belasten en dus langzaam weer mag gaan gebruiken. Mijn been daarentegen mag ik nog niet belasten. Die moet in nog 6 weken rust geven. In ieder geval tot 14 december, want dan staat de 2de controle op de agenda. Als bij die controle blijkt dat het goed gaat met de genezing, mag ik langzaam gaan proberen te lopen.
Slapen doe ik al weer een week boven. Dat gaat nu weer goed. Daarom heb ik ook het ziekenhuisbed laten ophalen door de thuiszorg. Dat gaf me toch een erg ziek gevoel. Nu lig ik overdag nog reglematig op de bank voor de rust. Met de rolstoel kan ik me goed verplaatsen in en om het huis zodat ik zelf mijn boterhammetjes kan smeren, en zelfs al eens af en toe wat was strijken.

Inmiddels hebben we een andere auto gekocht. Uiteraard is dit ook weer een Volvo geworden. Want daar heb ik toch wel mijn leven aan te danken... Dit keer is het een automaat zodat ik al weer snel plaats kan gaan nemen achter het stuur. Natuurlijk wacht ik eerst op goedkeuring van de chirurg voordat ik dat ga doen. Maar als het zover is, zal mijn wereld weer een stuk ruimer worden. Ik kijk er in ieder geval wel naar uit.

Zoals jullie gemerkt hebben is de frequentie van berichtjes sterk afgenomen. Dat komt dus doordat er minder gebeurt, en het proces langzaam verloopt. Ik wil iedereen erg bedanken voor de belangstelling. Het was erg fijn om te horen hoeveel er naar dit weblog gekeken werd.

Tot ziens.