Afgelopen donderdag ben ik ter controle naar het ziekenhuis terug geweest. Het was best wel spannend. Daar zou ik nl. te horen krijgen of ik mijn been weer mag belasten. Dus weer mag gaan lopen. En ook hoopte ik op het groene licht om weer te gaan autorijden. (als ik zou rijden zonder dat mijn behandelend arts daar toestemming voor heeft gegeven, ben ik niet verzekerd. En dat willen we niet natuurlijk.)
Na lang wachten in de wachtkamer, werden er eerst weer nieuwe foto's gemaakt van mijn arm en been. Voordat de chirurg die bekeek heb ik eerst moeten laten zien wat ik al kon met mijn arm. Hij had bij het vorige bezoek gezegd dat ik erop moest rekenen dat ik mijn arm niet verder recht zou kunnen krijgen dan 15 graden. (0 graden is helemaal recht.) Maar toen ik liet zien hoe recht ik hem kon moest hij zijn verwachting bijstellen. Tot zijn verassing moest hij toegeven dat het niet 15 graden, maar 5 graden zou worden. Toch maar even nameten dacht ie. En wat bleek. Ik zat al onder de 5 graden.
Toen de foto's erbij. Daar bleek dat het bot in mijn arm nog nauwelijks was aangegroeid. Vorige keer zei hij dat er dan eventueel een bot transplantatie zou worden uitgevoerd door bot weg te nemen uit mijn heup en dat in mijn arm te plaatsen. Daar was ik wel erg bang voor. En heb ik voorlopig nog geen behoefte aan. Maar hij zei dat hij niet de foto zou behandelen maar de arm. Dus omdat de arm zo goed eruit zag, laat hij de transplantatie voorlopig even wachten. De strip dit op het bot geschroefd zit, is zo stevig dat ik daar alles mee zou moeten kunnen doen. Zo ver zijn we echter nog niet. Maar dat komt wel na de therapie.
Dat was mijn arm.
Mijn been gaf op de foto wel een beetje botgroei aan. Dat zag er veel belovend uit. Daarom mag ik vanaf afgelopen donderdag mijn been weer volledig gaan belasten. Dat betekend dat ik er weer op mag staan. Dus lopen, autorijden, etc.
Nou, dat was een pak van mijn hart. Voor de vorm ben ik met de krukken naar de auto gelopen, maar daarna heb ik ze bijna niet meer aangekeken. Ik moet zeggen dat dat niet altijd meevalt, maar ik heb er nu zo langzamerhand genoeg van.

Na het ziekenhuis zijn we nog even op de koffie geweest bij Jos (mijn kamergenoot.) En daarna ben ik zelf in onze nieuwe auto naar huis gereden. Dat ging me goed af.
Nu is mijn wereld weer een flink stuk groter geworden.
Maandag weer naar de therapie geweest. Ook daar waren ze blij met het resultaat. Want ook zij willen verder met mijn behandeling. Maar ik heb het wel geweten zeg. Ik was al weer vergeten wat het is om spierpijn te hebben. En dat heb ik gehad... nee eigenlijk nog steeds. Maar ja, het is voor een goed doel dus daar zet ik me wel overheen.
Als alles zo doorgaat sta ik met de carnaval al weer te dansen op de vloer!

Groeten,
Janey