Woensdag 27 september

De hechtingen in mijn hoofd zij eruit gehaald. Raar gevoel is dat zeg. Maar nu kan ik zonder problemen mijn hoofd op mijn kussen leggen. Over een paar dagen mogen de hechtingen in mijn arm er ook uit. De jeuken al z'n best en dat is een goed teken.
Vandaag tijdens het vershonen van mijn beenwond heeft de verpleegster foto's gemaakt. Nu kunnen we vergelijken met de eerste foto's. Je kunt dat direct zien dat er meer kleur in de wond zit. En dat hij ook al weer een stukje verder dicht is gegaan. Ik heb nog wel veel pijn dus de morfine heb ik nog steeds nodig. Samen met de valium moet dat toch wel zorgen voor een rustige nacht.
Met mijn arm gaat het best goed. Ik oefen nog steeds met het knijp poppetje wat ik van Lonneke gekregen heb. Ik kan nu zelfs de hoorn van de telefoon tegen mijn hoofd houden. Dus dat gaat de goede kant op.
Inmiddels verlang ik er wel naar om eens met de rolstoel naar buiten te gaan. Een luchtje scheppen. Het is al weer zo lang geleden. Daarom ga ik er morgen ochtend aan de arts toestemming voor vragen.
Na het bezoek van de dokter dinsdag was ik van mening dat ik het beste ik Tilburg kan blijven, maar ik moet zeggen dat ik toch wel een beetje begin te twijfelen. Als het genezingsproces goed verloopt is er geen reden voor de dokter om mij hier te houden. Op zich lig ik in Tilburg goed, maar als ik bijvoorbeeld naar Helmond zou verhuizen, kunnen mijn familie en vrienden makkelijker op bezoek komen. En ik heb dan toch het gevoel dichter bij huis te zijn.
Daar komt nog bij dat ik een nieuwe overbuurman gekregen heb. Hij zal het wel moeilijk hebben want hij ligt de hele dag te jammeren en kreunen. Ik wordt daar zo langzamerhand niet goed van. Dan vanavond maar de koptelefoon op met muziek erop.

Welterusten.