Zo,
is het al weer een week geleden sinds de vorige update.

Ik ben nu een paar keer naar therapie geweest. Ik moet zeggen dat dat best zwaar is. Na de eerste dag had ik al spierpijn. Nu vermoed de therapeut ook nog eens dat er iets aan de hand is met mijn meniscus en mogelijk met mijn pols.

De wond geneest goed. De nieuwe huid heeft goed gehecht en is bijna overal droog. Mijn been hoeft nu niet meer helemaal te worden verbonden. Maandag ben ik op controle geweest voor de wond en daar kreeg ik niets dan complimenten. De nieuwe huid moet voorlopig nog vet gehouden worden met babyolie of nertsolie anders gaat hij barsten en daar zit ik niet op te wachten.

Afgelopen weekend nog eens geprobeerd om boven te gaan slapen, maar het wil nog niet helemaal. Misschien volgende week wel.

Ik was bang dat het stil zou worden wanneer deze week Pieter weer moest werken en de kinderen naar school zijn. Maar die angst was onnodig. Ik krijg iedere dag wel bezoek. Erg gezellig en het doet me goed.

Ook nog een leuke reactie gehad van Jos (die bij mij op zaal lag in het ziekenhuis). Helaas ben ik het briefje met zijn gegevens kwijtgeraakt. Jammer, want ik ben benieuwd hoe het met jouw gaat en zou graag nog eens willen bijkletsen. Dus Jos, als je dit leest zou je me willen bellen?

Nou, volgende week nog een controle bij de chirurg voor de fracturen en half november nog eens naar de revalidatie arts. En dan hoop ik er voorlopig niet meer te komen.

Tot later.

Zo, een paar dagen thuis nu. Het is wel lekker hoor in mijn eigen omgeving te zijn.
Slapen doe ik nog steeds beneden in de huiskamer. Daar heb ik gezelschap van de hondjes en Lana geeft mij met haar gesnurk het gevoel dat ik niet alleen ben.

Woensdag ben ik begonnen met de revalidatie. Ik moest daar mijn arm bewegen terwijl de fysiotherapeut hem tegenhield. Nou zeg, da's niet mis. Ik heb er gewoon spierpijn van. Maar het is wel prettig om aan de slag te gaan. We hebben nog een lange weg te gaan, maar het begin is gemaakt.

Wat is het weer fijn om thuis te zijn. Vrijdag heb ik me geinstalleerd in mijn nieuwe bed in de huiskamer. Er hing meteen een gezellige sfeer met het bezoek, koffie, boschebollen en alle versieringen. Maar het was toch best vermoeiend.
's avonds ook nog even gezellig gezeten met de buren onder het genot van een borrel. En toen naar bed.
Samen met Pieter de trap op. Jeetje wat was dat een karwei zeg. Op mijn achterste tree voor tree naar boven. Het was extra zwaar omdat ik maar een arm kan gebruiken om mij omhoog te werken. Toen ik eenmaal in bed lag, kwam ik er snel achter dat ik de papegaai mis. (een papegaai is de beugel boven mijn ziekenhuisbed waaraan ik me kan optrekken) Daarom kon ik niet zo gemakkelijk gaan verliggen.
's morgens werd ik erg vroeg wakker met pijn in mijn rug. Ik heb nog even liggen wachten, maar om 06.00 heb ik Pieter wakker gemaakt en zijn we samen weer naar beneden gegaan. Ook dat was een hele toer.
Toen ik in de huiskamer in mijn bed lag, is Pieter weer even terugekropen in bed en hebben we allebei nog geslapen tot 08.00.
De conclusie is dus dat ik de komende tijd beneden slaap.
Later die ochtend zijn we met de rolstoel de honden gaan uitlaten. Tijdens onze vaste ronde komen we langs schadebedrijf waar de auto staat. Ik heb hem even bekeken, maar het deed me niets. Ik kon me niet voorstellen dat ik daar in gezeten heb.
Wel jammer, het was een fijne auto.
Daarna zijn we nog even op bezoek geweest bij Manuela. Zij, haar man Richard en haar zoon Ian zijn pas jarig geweest en ik wilde hen nog even feliciteren.
Het was allemaal best vermoeiend en ik heb voor de rest van de dag lekker in bed gelegen.

Vanmorgen moest Pieter even op en neer naar de camping om nog wat spullen op te halen. Ik zei dat ik ook wel even mee wilde gaan. Even eruit. Het was immers mooi weer. Gewoon even een kopje koffie bij Angeline, spullen pakken er weer terug.
Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij de plaats van het ongeluk. Maar ik kon me niets ervan herinneren. Het was best raar. Er lagen nog spullen van de auto die bij het ongeluk afgebroken waren, sporen in het gras waar ik gereden had maar het was niet eng of zo.
En nu ga ik weer een dutje doen...

Vanmorgen kwam de dokter. Hij wilde de wond niet eens zien. Dat was niet nodig volgens hem.
Hij had alleen maar goed nieuws.
Ik heb meteen naar Pieter gebeld, maar die had een belangrijk vergadering op zijn werk. Die zou de hele dag duren. Daarom kon hij me niet ophalen. Toen heb ik Angeline gebeld en zij zou snel komen.
Maar toen stond Pieter ineens naast mijn bed. Dat was pas een verrassing! Hij had op zijn werk verteld dat ik naar huis mocht, en iedereen zei dat hij dan moest gaan. Dat liet hij zich geen twee keer zeggen.

Snel alle kaarten, tekeningen en bloemen ingepakt. Het is een hele berg geworden. Allemaal bedankt!Thuis was het mooi versiert en stonden de boschebollen gereed.

****** NAAR HUIS ******

En nu weet ik niet meer dan gisteren.
De dokters hebben vanmorgen naar mijn been gekeken en willen het morgen graag weer zien...
Dat word dus toch weer een weekendje Tilburg. Ik heb wel aangegeven dat ik toch wel erg graag naar huis wil. Hij zei daarop dat hij me niet een dag te lang zal houden. Maar ook dat hij me niet een dag te vroeg naar huis wil sturen.

Afwachten dus.
Ik ben inmiddels wel weer mobiel. Dat wil zeggen dat ik met de rolstoel zo af en toe eens van de kamer af kan. Dat geeft wel enige vrijheid en maakt het verblijf hier iets gemakkelijker.

Ik moest even bijkomen van de schrik. Het verband ging eraf, en wat er onder vandaan kwam zag er niet leuk uit. Niet dat het fout is met de wond (de dokters vonden het er erg goed uitzien). Maar het is niet erg fris. Er zit gewoon een groot gat in mijn been...

Er is nog een klein stukje op de rand van de wond wat er niet helemaal goed uitziet. De dokters willen het even aankijken om te zien of het verslechterd of juist goed geneest.


Even bijkomen dus.
Daar had ik wel tijd voor want nadat de dokters weg waren moest de wond weer opnieuw worden ingepakt. Maar de gaasjes die erop moesten waren op en zijn toen besteld in het magazijn. Toen na een uur of drie de bestelling binnen kwam bleek dat het niet eens de juiste waren. Dus dan maar standaard vette gaasjes erop.
Pas rond een uur of drie mocht ik van mijn bed af en in de rolstoel. Je kunt wel raden wat ik toen als eerste gedaan heb...


Inmiddels is alles weer gezakt en kunnen we weer lachen.
Ondertussen is er nog niets bekend over welke dag ik naar huis mag.

Tja, als we dan toch moeten wachten, dan zullen we er maar het beste van maken. Ik heb bijna geen pijn meer in mijn onderbeen. De schaafwond op mijn bovenbeen is uitgepakt zodat die kan drogen.
Het nadeel daarvan is dat er een korst op komt. En die trekt bij de minste beweging. Dat prikt dan wel even. Maar goed...
Vandaag best veel lol gehad met de dames van Kamer 16. Gewoon lekker droge humor. Bij het avondeten heeft Pieter een lekkere pizza meegebracht die we samen hebben opgepeuzelt.

Deze morgen is de thuiszorg langsgeweest en hebben we samen een lijstje gemaakt met spullen die in huis moeten zijn wanneer ik ontslagen wordt uit het ziekenhuis.
Een bed, rolstoel, po stoel, krukken, bedtafel, enz.
Ja, het einde is in zicht...
Nu maar hopen dat, wanneer morgen het verband eraf gaat, er een mooie wond onder uitkomt. Dan kan ik voor het weekend al naar huis.

Duim maar voor me...

Tot morgen

Zware tegenvaller. De chirurg is vanmorgen geweest en zeg tegen me dat er na overleg met zijn collega is besloten om het verband er pas op woensdag af te halen. Dan is de kans groter dat de nieuwe huid hecht, en dat hij niet perongeluk wordt losgetrokken bij het verwijderen van het verband.
Ik denk dat ik donderdag naar huis wel kan vergeten.
Mijn bed mag ik tot woensdag ook nog niet verlaten. Da's wel jammer want dan ligt de fysiotherapie ook stil. En dat merk ik al in mijn arm en been. Na woensdag mag ik dus weer opnieuw beginnen. Maar vanmiddag komt de fysio om alvst te beginnen met mijn arm.

Ik krijg ook nog een gesprek met een verpleegster die precies weet wat ik straks in huis moet hebben voor de ondersteuning. Een bed in de huiskamer, een rolstoel, krukken etc.

Maar eerst maar eens thuis zien te komen...

Heerlijk geslapen vannacht. Van een uur of elf tot kwart voor zeven vanmorgen. Weer een nieuw record en dat voelt goed. (nog wel wat hulp van een slaappilletje, maar geen pijnstillers meer)

Vandaag mag het verband eraf en zullen we zien of de nieuwe huid hecht. Ik heb goede hoop, want het jeukt al z'n best. Best spannend.

Tot straks...

Even een technische tip van Pieter:
Soms duurt het even voordat een update van dit weblog zichtbaar wordt in jouw internet explorer. Druk daarom bij het openen van deze pagina eens op CTRL-F5. Dan wordt de informatie beter ververst dan wanneer je op verversen of herladen klikt.

Het aftellen is begonnen. Als het goed gaat mag ik donderdag naar huis.
Eerst wordt maandag het verband verwijderd en zal blijken of de nieuwe huid plakt en netjes vergroeid. Als dat zo is mag ik drie dagen later naar huis waar ikzelf de wondverzorging mag doen. Totdat maandag het verband eraf is, moet ik blijven liggen in mijn bed. Dat is even wat minder, maar daar komen we wel doorheen. Er zitten gelukkig wieltjes onder het bed. ;-)
Ik heb vannacht ook weer lekker geslapen. Aan een stuk door tot 06.00 vanmorgen. Heerlijk. En geen last van mijn been. Alleen de schaafwond prikt een beetje. Daar is vanmorgen een nieuw verband op gekomen. Maar het is goed te hebben.

Nou, eindelijk terug uit de OK. Wat duurde het lang voordat ik werd opgehaald. De planning was dat ik om halef elf zou worden opgehaald. Ik heb het uiteindelijk nog half twee zien worden. En ik me maar druk maken.

Maar het is allemaal reuze meegevallen.

De chirurg is al geweest. Hij zei dat het erg mooi is geworden. Het stukje huid is geplakt in plaats van geniet. Dat geneest mooier volgens de geleerden.

De schaafwond voelt een beetje zeurderig aan, maar dat is normaal en mijn onderbeen prikt een beetje.

Maandag wordt het verband verwijderd en zal het resultaat zichtbaar zijn. De verwachtingen zijn goed volgens de chirurg.

En nu heb ik honger. Het vervelende is dat ik pas na 4 uur mag eten. Balen!

Op naar een lang weekend.....

Nou, zojuist al op krukken gelopen. En ook heel voorzichting op twee benen gestaan. Het gaat lekker!
Vanmiddag krijg ik van de revalidatiearts te horen wat ik thuis voor hulpmiddelen nodig heb als ik naar huis mag. Ook zal hij vertellen of ik bv. trap mag lopen zodat ik gewoon in mijn eigen bedje mag slapen.

Gisteren weer een bezoekje gebracht aan de fysio.
Ja, ik moet er naar toe. En dat is een prettige afwisseling. Ik had al direct onegigheid met haar over de snelheid. Ik wilde meer oefeningen doen dat nodig was. (ik wil namelijk zo snel mogelijk naar huis.) Zij was het daar niet mee eens.

Vanmorgen is mijn wond voorbereid voor de operatie van morgen. Er zijn zoute gaasjes in gelegd. Die gaasjes zorgen voor een goede hechting van de nieuwe huid.
Het is op zich een eng idee, zout in de wonden strooien, maar geloof me, het valt mee. Niet eens morfine nodig gehad.
Later vandaag heb ik een overleg met de narcotiseur over de pijnbestrijding tijdens de operatie. Ik wil graag een volledige narcose, maar dat wisten jullie al.

Nieuws!!!

Hoor net dat ik vrijdag mijn huidtransplantatie krijg. Joepie! (Ik zie wel erg op tegen de narcose, maar ik wil de operatie niet bewust meemaken)

En voor mijn voet heb ik een spalk gekregen. Dat is een soort van gips vorm die de voet in de juiste positie. Dit is om te voorkomen dat ik een spitsvoet krijg.

Er gebeurt weer veel vandaag....

Zojuist heb ik van de artsen te horen gekregen dat de operatie geplanned kan gaan worden. Da's sneller dan verwacht. Met een beetje geluk is er vrijdag al plaats. Ze hebben ook even uitgelegd wat er precies gaat gebeuren.
Tijdens de operatie zal een stukje huid van mijn bovenbeen worden geschaafd (met een soort kaasschaaf.) Dit lapje gaat eerst door een soort perforator die er kleine gaatjes in maakt. Daardoor kan het lapje worden opgerekt. Er is dus maar een klein stukje huid nodig. Die huid wordt vastgezet met een soort krammetjes (roestvrij natuurlijk.) Daarna is het wachten. Pas na een dag of 3 gaat het verband eraf en zullen we zien of de huid blijft plakken...
Dan gaan we weer verder met het herstel.

Gisteren zijn alle hechtingen verwijderd uit mijn arm en been. Het was even verveldend omdat op mijn been de hechtingen in een korst waren gegroeid. Maar ik kon het wel hebben. Het is weer een stapje in de goede richting.
Ook hebben de artsen nog eens aan de veter getrokken. De wond is nu weer een flink stuk dichtgetrokken. En volgens die artsen zou dit wel eens de laatste keer kunnen zijn. De laatste etappe zal dan de huidtransplantatie zijn.

Het slapen gaat nu ook beter. Midden in de nacht wakker worden behoort nu hopelijk tot het verleden.

Vanmorgen weer fysiotherapie gehad en ook dat gaat de goede kant op. Ik merk dat ik mijn arm verder kan strekken dan ik dacht. Het is nog niet pijnloos, maar het is een goede oefening.


Nog iets leuks over de herindeling van de zalen.
Eigenlijk zou ik moeten verhuizen naar de zaal hiernaast. Want dat is de vrouwen zaal. Maar omdat de verpleegsters al die kaarten en tekening aan de muur zagen, hebben ze tijdelijk de mannen en vrouwen zalen omgeruild. Dat scheelt ze een berg werk ;-)

Goed en slecht nieuws

Vanochtend heb ik mijn wond zelf verschoond zonder morfine. Als pijnstiller heb ik alleen paracetamol gebruikt. Het was niet pijnloos maar wel te doen. Toch weer een overwinning, al zeg ik het zelf.

De artsen hebben de wond bekeken en willen vandaag de veter weer eens aantrekken. Later deze week, als er plaats is in de operatiekamer en als de genezing doorzet in het huidige tempo, zal er een huidtransplantatie plaatsvinden. Die is nodig omdat de wond niet meer helemaal kan dichtgroeien. Daarvoor heeft hij te lang en te ver open gestaan. Ook is er langs de randen wat vlees afgestorven. Dat zal worden weggeknipt tijdens die operatie.
Voordat ik uit het ziekenhuis ontslagen wordt, zullen de artsen ervan overtuigd moeten zijn dat de huidtransplantatie succesvol is en goed geneest. Er zal dan thuis nog wel wondverzorging moeten plaatsvinden.
Al met al kan dit nog wel eens drie weken gaan duren. Balen! Ik mis de kinderen en de kinderen missen mij.

Morgen mag Jos misschien naar huis. Best jammer want wij zaten best vaak op een lijn. En we hebben de afgelopen anderhalve week lief en leed gedeeld. Maar het is fijn voor hem en zijn vrouw. Zij mogen thuis verder gaan met het verschonen van de wonden. Ik moet daar nog even op wachten.
Er staat ook een verhuizing op de agenda. De verpleegster kwam vandaag vertellen dat de zalen op maandag heringedeeld gaan worden. Vrouwen bij vrouwen en mannen bij mannen. Op zich best leuk want ik heb al best veel contact met een aantal vrouwen in de andere zalen. Het goede nieuws is dan ook dat ik verlost ben van mijn (on)aardige overbuurman. Hij kan er waarschijnlijk ook niets aan doen maar het is niet leuk voor de rest.

Omdat ik zo snel mogelijk onafhankelijk wil worden van de morfine (dan mag ik namelijk eerder naar huis) ga ik morgen de wond spoelen zonder het gebruik ervan. De pijn is de laatste dagen al wat gezakt. We zullen zien....

Welterusten.

Gisteren was een mooie dag. Ik ben een paar keer naar buiten geweest. Heerlijk genieten ik het zonnetje. De wond ziet er goed uit, maar hij is niet verder dicht getrokken. Dat komt maandag wel weer hoop ik.

Toen in de avond al het bezoek weg was, hebben we met een klein feestje gevierd. Wij (Marjon, Jos en ik) hebben pizza besteld. Marjon is die met haar electronische rolstoel gaan ophalen bij de EHBO-ingang. Jos en ik zaten al te wachten in de ontspanningsruimte aan het begin van gang B2. Hij was heerlijk, al was ik na afloop wel moe van het vele zitten in de rolstoel.

Je zou zeggen dat ik dan zeker goed zou slapen. Maar niets is minder waar. Ik heb de hele nacht mogen genieten van het gezeur, gejammer en het gevloek van mijn overbuurman. Om gek van te worden. Zoiets kan je breken. We hebben nog gevraagd of hij naar een andere zaal mag of een kamer voor zichzelf, maar Bram (onze verpleger) zei dat hij dan eerst bij Ikea een stapel bed moet gaan halen, "we zitten helemaal vol". Da's balen.