Vanmiddag had ik een afspraak bij de KNO arts. Zij zou naar het suizen in mijn rechter oor kijken. Om daar te komen ben ik in een rolstoel gezet. Met mijn oor lijkt alles in orde te zijn al moet ik nog wel een hoortest ondergaan. Eenmaal terug op mijn kamer heb ik het avond eten genoten vanuit mijn rolstoel. Dat beviel me wel. Ik had een stuk minder pijn aan mijn been.

Na het eten kreeg ik het idee om Pieter te verassen. Dus ben ik samen met Jos (jos ligt schuin tegenover mij) naar beneden gegaan en hebben we buiten naast de hoofdingang heerlijk naar de ondergaande zon zitten kijken onder het genot van een sigaretje. Wat is het leven toch mooi...

Pieter kwam niets vermoedend de parkeerplaats afgelopen en had verwacht Jos aan te treffen naast de ingang. Maar tot zijn verbazing zat daar nog iemand. Ik dus. Hij was erg blij mij zo te zien en heeft ook direct deze foto gemaakt. Later zijn we terug gegaan naar mijn kamer waar de verpleegster vroeg of ze nog iets voor me kon doen voordat het bezoekuur begon. “Mijn dag kan niet meer stuk” zei ik. Toen plotsling voelde iets knappen in mijn been. Wat bleek, in de veter zat een knoopje wat veel te klein was. Dat is door de laatste twee nietjes geschoten. (En ik dacht nog dat mijn dag niet meer stuk kon) Nu stond de wond dus weer open. Wij direct de zuster gebeld. En die wilde direct de chirurg erbij halen. Ik zei nog dat ik het zelf wel vast wilde knopen, maar daar wilde de zuster niets van weten. Later, toen de chirurg er was hebben we het even provisorisch vast gezet met een pleister. Het kan zo blijven zitten totdat we het morgen weer gaan schoonmaken.

Gelukkig maar. De pijn is alweer wat gezakt.

Het was toch wel even schrikken.

Tot morgen....