Op woensdag 20 september, vrijwel direct na het ongeluk is Yvonne naar mij toe gesneld en heeft de hele tijd bij mij gestaan, met me gepraat, en de situatie zo goed mogelijk doorgebeld naar Angeline en Pieter. Haar verhaal heeft ze in een brief samengevat. Ik ben erg onder de indruk van deze brief. Ik heb haar gevraagd of ze het goed vind de inhoud met jullie te delen.

Yvonne, super bedankt voor alles wat je voor me gedaan hebt en nog steeds doet.

Klik met de muis op de afbeelding voor een vergroting.

Moet je eens kijken wat een kaarten ik heb gekregen. Er is bijna geen plaats meer op de muur. We gaan verder op het plafond (haha)
Maar die kaarten en tekeningen helpen wel. Want door al die kaarten krijg ik het gevoel er niet alleen voor te staan.

Vandaag zijn we voorzichtig begonnen met fysiotherapie. Ik mocht een aantal oefeningen doen met mijn been. Zo kunnen we langzaam maar zeker beginnen met het herstellen van alle spierfuncties.

De veter is weer vast gezet door de arts. Hij heeft een nieuwe en goede knoop gelegd.
De bovenste twee nietjes heeft hij overgeslagen. Daar is de wond al zo ver bij elkaar dat een veter niet echt meer nodig is.
Verder naar beneden zit een stuk huid wat aan het afsterven is. Dit stuk zal later weggeknipt moeten worden. Op zich is dat geen probleem, het is dood en ik voel er niets van als dat gebeurt. Op die plek zal een nieuw stuk huid moeten worden geplaatst.

Oh ja, en vanmorgen hebben Jos en ik nog op ons donder gehad van de arts. Wij waren ern weer eens alleen, zonder begeleiding, op uit geweest. Hij heeft ons te kennen gegeven dat dit niet meer mag gebeuren! We mogen alleen met begeleiding (mag ook iemand van de bezoekers zijn) op pad met de rolstoel.

Goede morgen allemaal,

Vannacht lekker doorgeslapen. En niet eens een slaappil nodig gehad. Dat voelt goed.
Ik ben zojuist ook al weer even met de rolstoel een luchtje gaan scheppen. Da's trouwens ook weer goed voor mijn arm. Die krijgt zo voldoende oefening. Een fijn begin van de dag!

Vanmiddag had ik een afspraak bij de KNO arts. Zij zou naar het suizen in mijn rechter oor kijken. Om daar te komen ben ik in een rolstoel gezet. Met mijn oor lijkt alles in orde te zijn al moet ik nog wel een hoortest ondergaan. Eenmaal terug op mijn kamer heb ik het avond eten genoten vanuit mijn rolstoel. Dat beviel me wel. Ik had een stuk minder pijn aan mijn been.

Na het eten kreeg ik het idee om Pieter te verassen. Dus ben ik samen met Jos (jos ligt schuin tegenover mij) naar beneden gegaan en hebben we buiten naast de hoofdingang heerlijk naar de ondergaande zon zitten kijken onder het genot van een sigaretje. Wat is het leven toch mooi...

Pieter kwam niets vermoedend de parkeerplaats afgelopen en had verwacht Jos aan te treffen naast de ingang. Maar tot zijn verbazing zat daar nog iemand. Ik dus. Hij was erg blij mij zo te zien en heeft ook direct deze foto gemaakt. Later zijn we terug gegaan naar mijn kamer waar de verpleegster vroeg of ze nog iets voor me kon doen voordat het bezoekuur begon. “Mijn dag kan niet meer stuk” zei ik. Toen plotsling voelde iets knappen in mijn been. Wat bleek, in de veter zat een knoopje wat veel te klein was. Dat is door de laatste twee nietjes geschoten. (En ik dacht nog dat mijn dag niet meer stuk kon) Nu stond de wond dus weer open. Wij direct de zuster gebeld. En die wilde direct de chirurg erbij halen. Ik zei nog dat ik het zelf wel vast wilde knopen, maar daar wilde de zuster niets van weten. Later, toen de chirurg er was hebben we het even provisorisch vast gezet met een pleister. Het kan zo blijven zitten totdat we het morgen weer gaan schoonmaken.

Gelukkig maar. De pijn is alweer wat gezakt.

Het was toch wel even schrikken.

Tot morgen....

Niks roesje. Gewoon wat extra morfine en op de kiezen bijten. Ik kneep bijna de spijlen van het bed plat. De artsen deden erg voorzichtig en gaven mij na de ingreep complimenten. Ze zijn nu toch wel wat optimistischer.
Het goede nieuws is da de wond nu bijna voor de helft dicht is. En dat zie ik als een grote vooruitgang. Een kleinere wond betekend minder pijn (kan ik me nu nog niet indenken, zo net na de ingreep)

Als het goed is laten ze me voor de rest van de dag weer met rust.

En als beloning mag ik met de rolstoel een luchtje gaan scheppen. Maar dat bewaar ik voor vanavond, als Pieter mij ermee kan helpen. (nu maar hopen dat het vanavond niet regent, anders moet ik alsnog binnen blijven...)

Donderdag 28 september

Vanmorgen zijn er 4 artsen bij me op bezoek geweest. Ze wilden de wond zien waarna ik vroeg of ik zelf het verband eraf mocht halen. Dit zorgde voor wat verbaasde blikken bij de heren.
Na het zien van de wond zijn ze er zeker van de het niet "gewoon" kan genezen. Er zal een huidtransplantatie moeten plaatsvinden.
Toen we vanmorgen de wond hebben verschoond had ik er zoveel pijn aan dat ik vroeg om de veter maar even te laten zitten. Dat kon ik er echt niet bij hebben.
Nu willen de artsen vanmiddag de veter toch nog eens goed gaan aantrekken. Deze keer gaan ze het eerst verdoven. Hoe ze dat gaan doen, weet ik nog niet maar ik ga vragen of ik niet een roesje kan krijgen of zoiets. Want ik zie er erg tegen op.

Woensdag 27 september

De hechtingen in mijn hoofd zij eruit gehaald. Raar gevoel is dat zeg. Maar nu kan ik zonder problemen mijn hoofd op mijn kussen leggen. Over een paar dagen mogen de hechtingen in mijn arm er ook uit. De jeuken al z'n best en dat is een goed teken.
Vandaag tijdens het vershonen van mijn beenwond heeft de verpleegster foto's gemaakt. Nu kunnen we vergelijken met de eerste foto's. Je kunt dat direct zien dat er meer kleur in de wond zit. En dat hij ook al weer een stukje verder dicht is gegaan. Ik heb nog wel veel pijn dus de morfine heb ik nog steeds nodig. Samen met de valium moet dat toch wel zorgen voor een rustige nacht.
Met mijn arm gaat het best goed. Ik oefen nog steeds met het knijp poppetje wat ik van Lonneke gekregen heb. Ik kan nu zelfs de hoorn van de telefoon tegen mijn hoofd houden. Dus dat gaat de goede kant op.
Inmiddels verlang ik er wel naar om eens met de rolstoel naar buiten te gaan. Een luchtje scheppen. Het is al weer zo lang geleden. Daarom ga ik er morgen ochtend aan de arts toestemming voor vragen.
Na het bezoek van de dokter dinsdag was ik van mening dat ik het beste ik Tilburg kan blijven, maar ik moet zeggen dat ik toch wel een beetje begin te twijfelen. Als het genezingsproces goed verloopt is er geen reden voor de dokter om mij hier te houden. Op zich lig ik in Tilburg goed, maar als ik bijvoorbeeld naar Helmond zou verhuizen, kunnen mijn familie en vrienden makkelijker op bezoek komen. En ik heb dan toch het gevoel dichter bij huis te zijn.
Daar komt nog bij dat ik een nieuwe overbuurman gekregen heb. Hij zal het wel moeilijk hebben want hij ligt de hele dag te jammeren en kreunen. Ik wordt daar zo langzamerhand niet goed van. Dan vanavond maar de koptelefoon op met muziek erop.

Welterusten.

Woensdag 27 september

Lang deze weg wil ik iedereen erg bedanken. Het doet me goed om zoveel kaarten te ontvangen, bloemen te krijgen, reacties op mijn weblog, bezorgde en opbeurende telefoontjes te krijgen. Ik vind het fijn dat er veel bezoek komt. Jullie allemaal helpen mij er doorheen.
het is gewoon SUPER!!!!

Dinsdag 26 september 2006

Vanmiddag hebben we een gesprek gehad met de arts. Het was prettig en verhelderend. Nu weet ik dat ik moet gaan revalideren. En dan niet een keer per week even langs bij de fysio, maar misschien wel een dagopname in een revalidatiecentrum. Gelukkig kan dat al beginnen voordat mijn wond aan m'n been helemaal dicht is.
Ik zou misschien na het weekend al kunnen verhuizen naar het ziekenhuis in Helmond. Maar mijn verstand zegt dat ik beter hier in Tilburg kan blijven totdat ze mij over dragen aan de revalidatie arts. Dit zal overigens niet veel later zijn. Hooguit een paar dagen.
Na het ongeluk heb ik ook nog last van suizen in mijn rechter oor. Daar laat de arts nog even naar kijken door zijn KNO-collega. Hij verzekerd mij daar geen zorgen over te maken.
Met de arts is verder afgesproken dat ik 's-nachts een slaappil krijg en geen inslaper meer. Hij noemt een of ander moeilijke naam, maar later deze avond blijkt dat het gewoon om valium gaat. We zullen zien.
Morfine is altijd nog een optie voor de nacht.
Tot morgen....

Dinsdag 26 setptember

Nou, gisteravond nog een aanvaring gehad met een van de verpleegsters. Ze hielp mij in mijn rolstoel om naar toilet te gaan. (Ze willen dat ik naast het bed op een potje plas, maar dat maakt zo'n kletterend geluid en daar voel ik me niet prettig bij.) Maar bij terugkomst stootte ze op de verkeerde plek tegen mijn been. Dat deed erg veel pijn. Toen plaatste ze de foute opmerking: "Dat krijg je ervan". Mensen die mij kennen kunnen zich een beetje voorstellen hoe ik gereageerd heb. Mijn op zich goede dag was direct teniet gedaan.
Maar goed, ik ben de nacht in gegaan met een inslaper (een lichte slaappil) en zonder morfine. Maar om half 3 's-nachts toch maar om morfine gevraagd. De pijn was te hevig om te kunnen slapen. Daarna heb ik geslapen tot 7 uur.

Maandag 25 september

Alweer een overwinning! Vandaag is besloten om de wond aan mijn been tweemaal per dag te verschonen. Dat is beter voor de wond en het verband zit dan niet zo vast geplakt. De verpleegsters hebben ook een aantekening gemaakt dat ikzelf de regie heb over de verschoning. Dit betekend dat ik zelf het verband eraf haal op mijn eigen tempo.
Maar vanmiddag heb ik het verschoond ZONDER morfine. En het viel niet eens erg tegen.
Ik moet zowiezo gaan proberen het morfine gebruik af te bouwen omdat het wel eens verslavend zou kunnen worden. Nu gebruik ik andere pijnstillers en mag, als het niet meer gaat, toch nog vragen om morfine.
Al deze ontwikkelingen stemmen mij erg vrolijk.

Maandag 25 september

Zojuist is de dokter geweest en heeft naar mijn wond gekeken. Hij was tevreden. De zwelling begint eindelijk wat af te nemen. De veter is zelfs al weer wat aangehaald. Slechts een knoopje, maar het begin is gemaakt. Hij wist verder nog te vertellen dat de wond niet geheel dicht hoeft te zijn voordat ik naar huis mag. Ik weet het... niet te snel juichen, maar het is goed nieuws.

Maandag 25 september

Woehooo. De hele nacht geslapen. Er was alleen één pitstop nodig zo rond 3.00 uur om het morfine niveau aan te vullen. Ik heb er gewoon goede zin van gekregen.

Zondag 24 september

Jezus wat een nacht. Ik heb van 3.00 tot 7.00 wakker gelegen. Diep gezonken in een zee van verdriet. Waarom weet ik niet. Ik denk dat het me allemaal wat teveel is geworden. Het breekt je na verloop van tijd.
Deze ochtend zat ik er dus helemaal doorheen. Pieter was gekomen met de kinderen, en die troffen mama aan diep in de put. Da's niet leuk voor hen en ze hadden het er ook moeilijk mee.
Tegen alle adviezen in ben ik toch maar even met bed en al naar beneden gegaan om daar mijn behoefte aan nicotine te bevredigen. Daar knapte ik wel van op. Het werd een stuk rustiger in mijn hoofd.
Toen tijdens het het middag bezoek bleek dat er in mijn herinnering van het ongeval veel lege plekken zaten, kreeg ik van mijn zus nog eens het hele verhaal te horen. Een rare gewaarwording om te horen dat je een oude bekende hebt begroet terwijl je bekneld in het wrak zat. Een rare gewaarwording omdat je je daar niets meer van herinnerd.
Langzaam maar zeker klom ik uit de put van die nacht. En toen bij het avond bezoek Manuela, Franka, 's Jeanny en de mannen van Trailer (de band waarin ik zing) kwamen kon er weer een lachje vanaf.
Voor de komende nacht heb ik een zgn. inslaper gekregen. Slaappillen krijg ik nog niet. Dat kan pas na overleg met de dokter. Maar ik ga eerst proberen om op eigen kracht in slaap te komen. Dan kan ik de inslaper altijd nog gebruiken als ik vannacht wakker word.

Het is nu 10 voor elf in de avond. Mijn overbuurvrouw ligt alweer te snurken. Heerlijk toch. Die gaat liggen en slaapt. Om jaloers op te worden.

Reacties geven.

Ik merk dat er lezers zijn die graag een reactie willen achterlaten. Dat kan nu door op het woordje comments te klikken wat onder aan het berichtje staat. Als je geen gmail account hebt kun je kiezen voor anoniem (anonymous)
Type je bericht en klik op de knop login and publish.

Als je onder je berichtje even je naam zet, weet ik van wie het afkomstig is.

Alvast bedankt voor de reacties

Zaterdag avond

De dokter is niet meer geweest. Jammer want ik heb nog een aantal vragen voor hem. Ik weet nog niet precies wat er allemaal gedaan is aan mijn arm en been. En als de huid gaat afsterven wil ik weten welke opties er zijn.

Mijn linker been lag steeds op een kussen om het te ondersteunen. Maar omdat de zwelling in mijn onderbeen niet wil slinken, is mijn been wat hoger gelegd in de hoop dat de zwelling gaat afnemen. Nu maar hopen dat dat werkt. Want anders kan de wond niet dicht gemaakt worden en kan ik niet naar Helmond verhuizen of zelfs naar huis.

Ik heb het eigenlijk wel een beetje gehad hier in mijn bed op de afdeling. Daarom gaan we morgen ochtend met bed en al een wandeling maken door het ziekenhuis. En als het weer het toelaat gaan we ook nog even naar buiten en frisse neus halen. Ik kijk er wel naar uit.

Zaterdag 23 september 2006

Gisteravond heb ik na mijn medicijnen coctail nog een slaappil genomen. En dat werkt. Ik heb eindelijk lekker geslapen tot een uur of 3 in de ochtend. Daar knap je wel van op zeg. Nog even met Pieter gebeld. Die had een optreden met de band en was rond die tijd ook weer thuis.

Vanmorgen mocht ik weer douchen. Het oude bloed is nu bijna uit mijn haar en de wond op mijn hoofd geneest nu lekker. Hij begint al te jeuken en dat is een goed teken.

Het verschonen van de wond was nu beter bevallen (eigenlijk is het moet ik zeggen iets minder slecht) Ik had gevraagd of de wond nog even open mocht blijven zodat Pieter er een foto van kon maken. Dat is nu inmiddels gebeurt. De foto's die op 112brabant.nl staan heb ik ook gezien. Dat helpt me bij het passend maken van alle puzzle stukjes. Op zich kan ik het goed zien, al die beelden.

Het lijkt er wel op dat de ergste pijnen nu iets gaan afnemen (of de morfine doet z'n best.) En samen met de andere patienten op de afdeling hebben we best lol gehad. Allemaal kneusjes bij elkaar.

Vanmiddag komt de dokter misschien nog even langs. Dan zal ik hem alweer vragen of ik niet alstublieft een cigaretje mag nemen.

Vrijdag 22 september

Afgelopen nacht geen oog dicht gedaan van de pijn. Deze morgen mocht ik eindelijk douchen. Heerlijk zeg, al dat opgedroogd bloed uit mijn haren. Weer leker fris. Maar de snee in mijn been moest gereinigd worden. Deze keer was het even geleden dat ik morfine heb gehad. De verdoving was weer bijna uitgewerkt en de pijn was dus niet te houden.

Ik krijg veel telefoontjes. Erg fijn om te weten dat er zoveel familie en vrienden aan je denken en ik wil iedereen langs deze weg erg bedanken. Het houd me op de been...

En ik mag nog steeds niet roken... pffff

Donderdag 21 september

De snee in mijn been is verzorgd. Dat deed pas veel pijn... Ik was ook erg geschrokken toen ik mijn been zag. Het leek wel het been van iemand anders. De arts heeft gekeken en kon nog niet zeggen of de huid gaat herstellen of genezen. Afwachten dus.
Maar lekker veel bezoek gehad. (te veel volgens de verpleging.) Maar ach, het is pas de eerste dag.
Pieter is na het bezoekuur ook naar huis gegaan om de kinderen thuis te laten slapen. Zij hebben nu even geen “eigen” thuis.

Wat is er allemaal mis met me

Voordat ik dat opsom, is het belangrijkste dat alle vitale delen van mijn lichaam 100% in orde zijn. Alles is gescant en gefotografeerd. Alleen mijn ledematen zitten in de kreukels.
Van mijn linkerarm is de elleboog gebroken en een stukje van het bot wat daaraan vast zit is weg. De chirurg zei dat een stukje van 3 centimeter is geexplodeerd. Tijdens de operatie is de elleboog gerepareerd met behulp van een metalen plaatje. Die arm zal altijd wel wat beperkingen blijven geven.
Mijn been is een stukje boven de enkel gebroken. Die is gerepareerd met een metalen pin. Die doet nu nog erg veel pijn maar zal later geheel herstellen. Het probleem is dat er in het been een zwelling ontstaat. Door die zwelling kunnen zenuwen bekneld komen zitten. En als dat te lang duurt zou dat bedreigend kunnen worden voor het hele been. Om dit te voorkomen is er een snee gemaakt aan de buitenkant van het onderbeen die loopt van net onder mijn knie tot net boven mijn enkel. Als het been opzwelt, gaat die snee openstaan zodat er geen zenuwen bekneld worden. De snee wordt bij elkaar gehouden door een kunststof veter die om de paar dagen wordt aangetrokken. En wanneer de randen weer bij elkaar zijn wordt de snee gehecht. Hier zal overigens altijd een litteken blijven. Verder, en dat baart me op dit moment de meeste zorgen, is er een stuk huid op mijn scheenbeen wat door de beknelling zo erg beschadigd is dat de kans bestaat dat die gaat afsterven. Als dat gaat gebeuren, zal dit waarschijnlijk getransplanteerd moeten worden.

Ik heb nog erg veel pijn, vooral aan mijn been, maar ik heb ook erg veel spierpijn. Dat is normaal na een operatie volgens de artsen. Gelukkig krijg ik nu nog regelmatig morfine toegedient die de pijn wat verlichten.

Het is gebeurd op 20 september 2006 om 11u05.

Ik had die ochtend een cursus van Tupperware in Heeze. Die werd gehouden bij onze distributeur. Toen de cursus bijna was afgelopen werd ik gebeld door de school van Marijn. Hij was gestoken door een insect en dat zijn arm gezwollen was. Of ik even met hem naar de huisarts wilde gaan. “Natuurlijk”, zei ik. En pakte direct mijn spullen in en ben vertrokken. Je wilt natuurlijk zo snel mogelijk naar hem toe. En als onze auto met piepende banden kon wegrijden had ik dat gedaan. Maar daarvoor mist hij een aantal PK's. Maar na de eerste bocht bedacht ik me dat ik beter iets later bij Marijn kon zijn dan helemaal niet. Dus om ongelukken te voorkomen ben ik bewust rustig geworden en ook zo gaan rijden.

Eenmaal op de provinciale weg in de richting Someren, stootte ik op wegwerkzaamheden. Het wegdek werd vernieuwd, compleet met een nieuwe laag gravel of kiezels, of hoe het ook heet. Die steentjes zijn mij fataal geworden. Al snel voelde ik aan het stuur dat de wielen hun grip op het wegdek verloren. De auto begon te slippen in de richting van de berm. Ik heb ooit geleerd dat je nooit te snel en te scherp moet tegensturen in de hoop de grip weer terug te krijgen. Toen de wielen plotseling weer wat grip hadden schoot de auto naar links. Ik stuurde weer tegen zonder direct resultaat. Weer even plotseling draaide de neus weer naar rechts en had ik niets meer te vertellen. Ik reed de berm in recht op een boompje af. Het was een boompje met een dunne stam wat niet had in te brengen tegen de 1200 kilo zware auto. Maar de boom daarachter was van een zwaarder kaliber. Daar ben ik met een klap tegen tot stilstand gekomen.

Alle airbags zijn opgeblazen en hebben mijn hoofd en bovenlijf beschermd. Ik heb nog wel een snijwond op de achterkant van mijn hoofd. Waardoor die is veroorzaakt weet ik niet.

Toen was het stil...

En mijn geheugen heeft me vanaf dat moment ook in de steek gelaten. Ik weet nog wel dat ik erg bekneld heb gezeten. Mijn knie zat naast mijn hoofd. En mijn arm zat daar nog ergens tussen. Ik heb nog naar Pieter gebeld, maar die had ook cursus en ik kreeg zijn voicemail. Toen heb ik naar mijn zus Angeline gebeld. Zij was erg geschrokken maar heeft marijn opgevangen en is met hem naar de huisarts gegaan.

Daarna werd het druk om me heen. Hulpverleners deden er alles aan om mij uit het wrak te bevrijden. Maar dat was een moeilijke opgave. Ik had inmiddels erg veel pijn en wilde niets liever dan uitstappen en weg van die plek. Na een uur zwoegen heeft de dokter besloten mij in slaap te brengen om het lijden te verlichten en om het voor de hulpverleners makkelijker te maken mij te bevrijden. Ik was niet bepaald rustig op dat moment.

Donderdag ochtend zo rond 5 uur werd me duidelijk ik dat ik met de ambulance naar het Elizabeth ziekehuis ben gebracht, daar ben geopereerd en langzaam maar zeker wakker begon te worden. Langzaam maar zeker komt alles weer terug.